Turpem quidam ac maie sordidam ancillam ardebat suam, et poscenti praebebat cuncta paratissime; quae abuudans auro, tenuemque filo trahens circa suras purpuram, quavis occasione pugnam dominae familias conserebat.
Venerem autem utpote felicitatis auctorem incensis lychnis honorabat, et, nulla non die sacrificans, precabatur , suppli-cabat, rogabat, donec tandem ambobus una dormientibus adstitit per somnos dea ; et, ancillae visa ante oculos, « Ne mihi « gratiam referas quasi te pulcram fecerim : isti » inquit, « succenseo cui pulcra videris ».
Quicumque turpibus gaudet ut pulcris, est divinitus mente percussus nec integer animi.
“Ancilla et Venus”
