Après avé canta tout lou franc Diéu dou jour,
Sus un aubre quihado, e dou tèms dei calour,
La Cigalo veguè veni la mauparado
Quand lou mistrau boufè. Sènso un gran de civado.
De mèi; pas ‘scassamen, pèr passa soun ivèr,
Un peçu de raspau; coumo un marrit gouvèr,
Anè, touto crentouso, encò de la Fournigo
Counta sei mau-encoues, e li diguè: — Ma migo,
Se voulias mi presta, pèr éstei tèms catiéu,
Quàuquei gran pèr manja, tre que vendrié l’estiéu,
Va jùri sus ma fe, e devès bèn coumprèndre,
Qu’emé leis interès vendriéu lèu vous lei rèndre…
La Fournigo, quand fau presta, li va pas gai,
A coumo foueço gènt… e li respouende: — Mai,
Que fasias, ei meissoun, dins lou téms qu’acampàvi?
— Lou soulèu èro caud, e de-longo cantàvi.
— Acò v’emplissié pas lou vèntre!.. Cantavias?
—De nue coumo de jour! — Eh bèn, aro, dansas!
Li manco pas feniant que, coumo la Cigalo,
Sénso pensa qu’un jour li prendra la fringalo,
Passon tout lou bèu tèms de la vido à canta,
A faire bello guèto, e cèrcon d’aganta,
Quand lou vièiùgi vèn, lei vesin que li piton…
Lei mirau, à la fin, si crèbon; pericliton,
E lei vias nequeri fauto d’un troues de pan…
Lou bouen travaiadou mouere jamai de fam.
(La Cigalo e la Fournigo)
- Joseph-Marius Diouloufet, 1785 – 1840
