Uno vacho qu’èro si secho
Que lous os d’un pàu mai li trauquessan lo peu,
Vesio dovan so pàubro crecho
For raromen las sôbras d’un taurèu
Que de l’àutre coûta vivio di lo molesso,
Bien grâ, bien nuri, bien coucha,
Tan que lo n’èro pâ meitresso
Dau pû sâle rebu dau fe qu’au ‘vio marcha.
Un bèu sei que lo s’espliquavo
(Quereique lo velio daus reis),
Lo bramo à soun fî que soupavo
Quis doux treis mous que fu guèren coumpreis
Per un missar que josio dî lo barjo :
Ah! fî deinotura! qu’ei per t’ovei nuri
Que me vese si mâgro e qu’ai tropa lo sarjo !
Helâ! si t’oviâ de l’espri,
Si tu seguiâ las leis de lo noturo.
T’atendririâ tantô lou meitre en mo fovour,
Per me fâ ‘vei de meliour nurituro ;
Car deiperisse chaque jour.
Leissâ-m’en pa, vous sei ‘no vieilio gormo,
Li reipounde l’insolen animàu.
Ah! punissei, gran Dy, l’ingratitudo einormo,
S’eicrèdo-lo, d’un fî que me trato si màu !
De desespouar lo briso soun eicolo :
Lou vâle ve e dobo lou màu fa.
Quelo vacho n’èro pâ folo
De se planiei d’un fî ingra,
Lo mài qu’o quiau molhur mer milo ves per uno.
Cambe n’y o quo que pechen dî quiau pouen !
Cambe de fîs, que soun dî lo fourtuno,
Vesen sei coumpocy lour mai dî lou besouen !
« Lo Vacho e lon Tauréu »
Jean Foucaud, (1747-1818)