Senex quidam mortem, quae eum e vita raptura advenerat, rogabat, ut paululum differat, dum testamentum conderet et cetera ad tantum iter necessaria praepararet. Cui mors: cur, inquit, non hactenus praeparasti, toties a me monitus? Et cum ille eam numquam a se visam amplius diceret: cum, inquit, non aequales tuos modo, quorum nulli iam fere restant, verum etiam iuvenes, pueros, infantes quotidie rapiebam, nonne te admonebam mortalitatis tuae: cum oculos hebescere, auditum minui, ceterosque sensus in dies deficere, corpus ingravescere sentiebas, nonne tibi me propinquam esse dicebant? et te admonitum negas? quare ulterius differendum non est. Haec fabula indicat, ita vivendum, quasi mortem semper adesse cernamus.
“De Sene mortem differre volente”