Un Home, tendrin et vioulènt,
Estèn couchat sènte uno niero
Que li mandavo un cooup de dènt
Et lou grugeavo à sa maniero
(Car cadun a la sieouno: un grugeo eme la man
Un autre eme lèis dènts, la lengo vo la plumo;
Quu tèn la galino la plumo;
Degun remando au lendeman
Ce que poou faire vhui, quand s’agisse de prèndre.)
Ai quitta moun douilhet, mais lou vau lèou reprèndre.
Nouestre Home dounc sentèn que li fasiet mangeoun
De pèrtout sèrquavo la bésti
Et la troubavo pas: — Mangeanco que detèsti!
Disiet, plen de mourbin; mais pèr quinto resoun
Dieou ti laisso dessus la terro?
Fariet mies, d’un cooup de tounerro,
D’embrigar lèis raços d’infèr
Qu’empouisounoun la terro et l’èr:
Alors, bessai, pèr yeou lou souen seriet poussible.
Ensin dis l’Home troou sensible:
Pèr aqueou dalicat tendrin,
Que la mousselino loublesso,
Lou drap de sedo es pas proun fin,
La tarlatano es troou espesso;
Eis mendros pichounèis doulours
Si lagno et si marfounde en plours.
Voudriet que touto la naturo
Courresse pèr lou secourir…
Vis pas, la pauro creaturo,
Que siam èissavau pèr souffrir!
(L’Home et la Niero)
- Hippolyte Laidet – 17??-18??